Liman işçileriydi onlar. (A) kapısında buluştular.
Duygular el sıkıştı, umutlar kucaklaştı,
Atılanlar bir yanda, çalışanlar diğer yanda
Beri yakadan öte yakaya, gönül köprüsü kurdular.
Hem de ne köprü hele bir görsen
Sıkı, sımsıkı gel de yık yıkabilirsen.
Liman işçileriydi onlar. (A) kapısında buluştular.
Umutlar bir, yürekler bir ve haykırışlar…
Nasıl da gürlüyordu koca meydan:
“Çalışan işçiler onurumuzdur!” diyordu beri yakadakiler,
Cevap gecikmeden geliyordu öte yakadan: “Atılan işçiler onurumuzdur”
İşçiler… Atılan işçiler… Çalışan işçiler… Bizim işçiler…
Ve zalım… Taş yürekli zalım… Hemide zalımların hası.
Öyle diyordo yolun iki yakası.
Zalımın işi zor, bozulmuştu fiyakası.
Liman işçileriydi onlar. (A) kapısında buluştular.
Beri yakadan öte yakaya gönül köprüsü kurdular
Bu köprü boğaz köprüsü değil, onur köprüsü
Bu köprünün halatları demirden değil, demirden sağlam
Çelikten değil, çelikten sağlam
Bu köprünün mayası emektir emek
Onu kuran yüreklere selam durmak gerek
Gizledim gözlerimden süzülen birkaç damlayı
Uzun zaman olmuştu unutmuştum ağlamayı
Ve çocuklara baktım: O kurşun gibi bakışlarıyla
Çok şey anlatan çocuklara… Küçük generallere…
Ve kadınlara… Özgürleşen kadınlara…
Ne “Açız!” diyordu onlar, ne de “Öldük bittik!”
Gireceğiz bu kapıdan, gireceğiz yemin ettik.
Liman işçileriydi onlar. (A) kapısında buluştular.
Uzattılar ellerini yere göğe doluştular
O eller… Öpülesi eller… Deniz kokan eller…
Damar damar gökyüzüne yıldız olup yerleştiler
Kara yazgıyı silmek için ölümüne birleştiler
Tek yürek oldu artık yolun iki yakası
Ey halkım! Bu dava insan olma davası.
